قانون الحاق جمهوری اسلامی ایران به کنوانسیون تجسس و نجات دریایی

ماده واحده – به دولت اجازه داده می‌شود به کنوانسیون تجسس و نجات دریایی مصوب ۱۳۵۸ شمسی مطابق با ۱۹۷۹ میلادی سازمان بین‌المللی‌دریانوردی، مشتمل بر یک مقدمه و هشت ماده و یک ضمیمه به شرح پیوست ملحق و اسناد آن را مبادله نماید.

‌کنوانسیون بین‌المللی تجسس و نجات در دریا

‌متعاهدین به این کنوانسیون:
‌با توجه به اهمیت فراوانی که در بسیاری از کنوانسیونها نسبت به امر کمک‌رسانی به افراد در حال اضطرار در دریا و ایجاد امکانات کافی و مؤثر از طرف‌کشور ساحلی جهت نگهبانی در ساحل به منظور خدمات جستجو و نجات، قائل شده است.
‌با بررسی توصیه‌نامه چهلم که در کنفرانس بین‌المللی ایمنی جان افراد در دریا ۱۹۶۰ (۱۳۳۹) به تصویب رسیده با تأکید بر سودمند بودن فعالیتهای‌هماهنگ فیمابین تعدادی از سازمانهای بین‌الدولی در رابطه با ایمنی در دریا.
‌با تمایل به توسعه و بسط این فعالیتها از طریق یک برنامه بین‌المللی جستجو و نجات دریایی که مسئول نیازهای ترافیک دریایی جهت نجات جان افراد‌در حال اضطرار در دریا، باشد.
‌با آرزوی بسط همکاریهای فیمابین سازمانهای جستجو و نجات در جهان و آنهایی که در عملیات جستجو و نجات در دریا، شرکت می‌نمایند، به شرح‌ذیل توافق نمودند:
‌ماده ۱ – وظایف کلی بر اساس کنوانسیون:
‌اعضاء تعهد می‌نمایند تا موارد قانونی یا سایر اقدامات مقتضی که برای اجرای کامل کنوانسیون و ضمیمه آن، که جزء لاینفک کنوانسیون است را به کار‌ببندند، مگر در صورتی که به صراحت به شکل دیگری عنوان شده باشد مراجعه به کنوانسیون به منزله همان مراجعه به ضمیمه تلقی خواهد شد.
‌ماده ۲ – سایر مقاوله‌نامه‌ها و تفسیر:
۱ – هیچ چیز در این کنوانسیون نمی‌تواند قانون‌مندی و توسعه حقوق دریاها مصوب در کنفرانس حقوق دریاهای سازمان ملل متحد را که متعاقب‌قطعنامه (۲۵۷) ۲۷۵۰ مجمع عمومی سازمان ملل متحد تشکیل گردیده، یا ادعا و نظریات حقوقی حال یا آینده هیچ کشوری را در مورد حقوق دریاها و‌ماهیت و حدود صلاحیت قضایی کشور ساحلی و صاحب پرچم را، خدشه‌دار نماید.
۲ – هیچ مقرراتی از این کنوانسیون نبایستی به صورتی تعبیر شود که تعهدات یا حقوق کشتیها را که در سایر اسناد بین‌المللی درج گردیده، خدشه‌دار‌نماید.
‌ماده ۳ – اصلاحات:
۱ – کنوانسیون را از این به بعد می‌توان با هر یک از مراحل مندرج در بندهای ۲ و ۳ ذیل اصلاح نمود:
۲ – اصلاح پس از بررسی در سازمان مشورتی دریایی بین‌الدولی (‌که از این پس سازمان نامیده می‌شود):
‌الف – هر اصلاحیه‌ای که از طرف یک عضو پیشنهاد شده و به دبیر کل سازمان (‌از این به بعد دبیر کل نامیده می‌شود) ابلاغ شده باشد، یا هر اصلاحیه‌ای‌که دبیر کل در نتیجه اصلاحیه‌ای که به ماده مشابه ضمیمه ۱۲ کنوانسیون بین‌المللی هواپیمایی کشوری وارد شده، لازم تشخیص دهد، بین تمامی اعضاء‌سازمان و تمامی متعاهدین حداقل ۶ ماه قبل از بررسی آن توسط کمیته ایمنی دریانوردی سازمان، توزیع خواهد گردید.
ب – متعاهدین، چه عضو سازمان بوده یا نباشند حق شرکت در جلسات کمیته ایمنی دریانوردی جهت بررسی و اتخاذ اصلاحات را، خواهند داشت.
ج – اصلاحات توسط دوسوم اکثریت اعضاء حاضر و رأی‌دهنده در کمیته ایمنی دریانوردی تصویب خواهد گردید به شرط این که حداقل یک‌سوم‌اعضاء در موقع تصویب اصلاحیه، حضور داشته باشند.
‌د – اصلاحات تصویب شده بر اساس شق (ج) توسط دبیر کل جهت پذیرش به اطلاع کلیه اعضاء خواهد رسید.
ه – اصلاحیه در مورد یک ماده یا در مورد بندهای ۴ – ۱ – ۲، ۵ – ۱ – ۲، ۷ – ۱ – ۲، ۱۰ – ۱ – ۲، ۲ – ۱ – ۳ یا ۳ – ۱ – ۳ ضمیمه در پایان یک سال از‌تاریخی که دبیر کل یک سند پذیرش از دوسوم اعضاء دریافت داشته باشد، به عنوان پذیرفته شده تلقی خواهد گردید.
‌و – یک اصلاحیه در مورد ضمیمه به غیر از بندهای ۴ – ۱ – ۲، ۵ – ۱ – ۲، ۷ – ۱ – ۲، ۱۰ – ۱ – ۲، ۲ – ۱ – ۳ یا ۳ – ۱ – ۳ در پایان یک سال از‌تاریخی که برای اعضاء جهت پذیرش ابلاغ شده باشد به عنوان پذیرفته شده تلقی نخواهد گردید. البته چنانچه در ظرف این مدت بیش از یک سوم‌اعضاء به دبیر کل اطلاع دهد که نسبت به اصلاحات اعتراض دارند، اصلاحیه پذیرفته شده تلقی خواهد گردید.
‌ز – اصلاحیه‌ای در مورد یک ماده یا بندهای ۴ – ۱ – ۲، ۵ – ۱ – ۲، ۷ – ۱ – ۲، ۱۰ – ۱ – ۲، ۲ – ۱ – ۳ یا ۳ – ۱ – ۳ ضمیمه، به شکل زیر لازم‌الاجرا‌می‌گردد:
I – در مورد اعضایی که آن را پذیرفته‌اند، ۶ ماه پس از تاریخی که معلوم می‌گردد اصلاحیه مورد پذیرش قرار گرفته است.
II – در مورد اعضایی که بعد از برآورده شدن شرط مندرج در شق (ه) و بعد از تاریخ لازم‌الاجرا شدن اصلاحیه آن را پذیرفته تا هنگام پذیرفته شدن‌اصلاحی.
III – در مورد اعضایی که آن را بعد از تاریخ لازم‌الاجرا شدن اصلاحیه می‌پذیرند، ۳۰ روز بعد از تسلیم یک سند مبنی بر پذیرش.
ح – یک اصلاحیه در مورد ضمیمه به غیر از بندهای ۴ – ۱ – ۲، ۵ – ۱ – ۲، ۷ – ۱ – ۲، ۱۰ – ۱ – ۲، ۲ – ۱ – ۳ یا ۳ – ۱ – ۳ در مورد کلیه اعضاء به‌غیر از آنهایی که مطابق بند و به اصلاحیه اعتراض نموده باشند و این که از چنین اعتراضیه‌هایی ۶ ماه بعد از تاریخی که مورد پذیرش قرار می‌گیرد‌انصراف حاصل ننموده باشند، به مرحله اجرا در خواهد آمد. البته قبل از لازم‌الاجرا شدن هر عضوی می‌تواند به دبیر کل اعلام نمایند که خطوط را از‌اجراء اصلاحیه برای مدتی که بیش از یک سال از تاریخ لازم‌الاجرا شدن تجاوز نکند یا برای مدت طولانی‌تری که توسط دوسوم اکثریت حاضر و‌رأی‌دهنده در کمیته ایمنی دریانوردی در زمان تصویب اصلاحیه، تعیین شده باشد، معاف می‌گرداند.
۳ – اصلاحیه از طریق یک کنفرانس:
‌الف – بر اساس درخواست یک عضو که مورد موافقت حداقل یک سوم اعضاء قرار گیرد، سازمان اقدام به تشکیل کنفرانسی با حضور اعضاء خواهد‌نمود تا اصلاحات وارده بر کنوانسیون را مورد بررسی قرار دهد. اصلاحات پیشنهادی توسط دبیر کل حداقل ۶ ماه قبل از بررسی آن توسط کنفرانس بین‌اعضاء توزیع خواهد یافت.
ب – اصلاحات به وسیله دوسوم اکثریت حاضر و رأی‌دهنده در چنین کنفرانسی به تصویب خواهد رسید. مشروط بر این که حداقل یک سوم اعضاء در‌موقع تصویب اصلاحیه حاضر باشند، اصلاحاتی را که بدین شکل به تصویب می‌رسد توسط دبیر کل جهت پذیرش به کلیه اعضاء اطلاع داده خواهد‌شد.
ج – مگر در صورتی که کنفرانس به شکل دیگری تصمیم گرفته باشد، اصلاحیه پذیرفته شده تلقی خواهد گردید و به ترتیب مراحل مندرج در شقوق (ه)(۲) (‌و) (۲) (‌ز) (۲) (ح) (۲) لازم‌الاجرا می‌گردد به شرط این که مراجعه مندرج در شق (ح) (۲) در مورد کمیته ایمنی دریانوردی که مطابق با شق (ب)(۲) بسط یافته، به منزله مراجعه به کنفرانس تلقی شده باشد.
۴ – هر اعلامیه پذیرش یا اعتراضی به یک اصلاحیه یا هر اخطار که مطابق با شق (ح) (۲) داده شده باشد به صورت مکتوب به دبیر کل تسلیم که وی‌تسلیم آن را با ذکر تاریخ دریافت به کلیه اعضاء اطلاع خواهد داد.
۵ – دبیر کل به کلیه اعضاء هر اصلاحیه‌ای را که لازم‌الاجراء می‌گردد، همراه با تاریخ لازم‌الاجرایی چنین اصلاحیه‌ای، اطلاع خواهد داد.
‌ماده ۴ – امضاء – تصدیق، پذیرش، تصویب و الحاق
۱ – کنوانسیون از تاریخ دهم آبان ۱۳۵۸ مطابق با اول نوامبر ۱۹۷۹ تا تاریخ نهم آبان ۱۳۵۸ مطابق با ۳۱ اکتبر ۱۹۸۰ در مقر سازمان جهت امضاء مفتوح‌می‌باشد و از آن تاریخ به بعد برای الحاق مفتوح خواهد ماند. کشورها می‌توانند به طرق ذیل به عضویت این کنوانسیون درآیند:
‌الف – امضاء بدون شرط تصدیق، پذیرش یا تصویب، یا
ب – امضاء به شرط تصدیق، پذیرش یا تصویب پس از تصدیق، پذیرش یا تصویب، یا
ج – الحاق.
۲ – تصدیق پذیرش، تصویب یا الحاق با تسلیم یک سند به این معنی به دبیر کل، لازم‌الاجرا می‌گردد.
۳ – دبیر کل به کلیه اعضاء هر گونه امضاء یا تسلیم هر سند تصدیق، پذیرش تصویب یا الحاق و تاریخ تسلیم آن را اطلاع خواهد داد.
‌ماده ۵ – لازم‌الاجرا شدن
۱ – کنوانسیون ۱۲ ماه بعد از تاریخی که ۱۵ کشور مطابق با ماده ۴ به آن متعهد شده باشند، لازم‌الاجرا خواهد گردید.
۲ – لازم‌الاجرا شدن برای کشورهایی که کنوانسیون را مطابق ماده ۴ در پی برآورده شدن شرایط مندرج در بند ۱ و قبل از این که کنوانسیون لازم‌الاجرا‌گردد، تأیید پذیرفته، تصویب یا به آن ملحق شده باشند، تاریخی خواهد بود که کنوانسیون به اجرا در می‌آید.
۳ – لازم‌الاجرا شدن کنوانسیون برای کشورهایی که پس از به اجرا درآمدن کنوانسیون آن را تأیید، پذیرفته، تصویب یا به آن ملحق می‌گردند، ۳۰ روز پس‌از تاریخ تسلیم سندی مطابق با ماده ۴، خواهد بود.
۴ – هر سند تأیید، پذیرش، تصویب یا الحاق تسلیم شده بعد از تاریخ به اجرا درآمدن اصلاحیه به کنوانسیون بر اساس ماده ۳، به عنوان اصلاح‌کنوانسیون تلقی، و کنوانسیون اصلاح شده، ۳۰ روز پس از تسلیم چنین سندی برای کشورها، لازم‌الاجرا خواهد گردید.
۵ – دبیر کل به کشورها تاریخ اجراء کنوانسیون را اطلاع خواهد داد.
‌ماده ۶ – انصراف:
۱ – هر یک از اعضاء در هر زمان پس از طی مدت ۵ سال از تاریخ لازم‌الاجرا شدن کنوانسیون برای آن کشور، می‌تواند از کنوانسیون انصراف حاصل‌نماید.
۲ – انصراف با تسلیم یک سند انصراف به دبیر کل که کشورها را در مورد دریافت سند انصراف، تاریخ دریافت آن و همچنین تاریخی را که این سند‌لازم‌الاجرا می‌شود مطلع خواهد نمود، تأثیر پیدا می‌کند.
۳ – انصراف ظرف یک سال یا مدت بیشتری که در سند انصراف ممکن است تصریح داده شده باشد پس از دریافت آن توسط دبیر کل تأثیر پیدا خواهد‌نمود.
‌ماده ۷ – تسلیم و ثبت:
۱ – کنوانسیون به دبیر کل تسلیم که وی نسخ حقیقی تأیید شده آن را در اختیار کشورها قرار خواهد داد.
۲ – به محض به اجرا درآمدن کنوانسیون، دبیر کل متن آن را جهت ثبت و انتشار مطابق با ماده ۱۰۲ منشور سازمان ملل متحد، در اختیار دبیر کل سازمان‌ملل متحد قرار خواهد داد.
‌ماده ۸ – زبانها:
‌کنوانسیون در یک نسخه واحد به زبانهای چینی، انگلیسی، فرانسه، روسی و اسپانیایی ایجاد گردید، هر متن به طور یکسان معتبر خواهد بود.
‌ترجمه رسمی به زبان عربی، آلمانی، و ایتالیایی تهیه و همراه با متن اصلی امضاء شده، نگهداری خواهد گردید.
‌در تاریخ ۱۳۵۸,۲.۷ مطابق با بیست و هفتم آوریل یک هزار و نهصد و هفتاد و نه میلادی در هامبورگ تهیه شده.
‌در احراز مراتب فوق امضاکننده ذیل که توسط دولت متبوعه خود به همین منظور اختیار یافته است، این کنوانسیون را امضاء نموده.
‌ضمیمه
‌فصل ۱
‌شرایط و تعاریف
۱ – ۱ کلمه “‌باید” در این ضمیمه استفاده شده تا قرینه‌ای باشد بر لزوم استفاده یکنواخت آن توسط کلیه اعضاء به منظور تأمین ایمنی جان در دریا.
۲ – ۱ کلمه “‌بایستی” در این ضمیمه استفاده شده تا قرینه‌ای باشد بر توصیه برای استفاده یکنواخت آن توسط کلیه اعضاء به منظور تأمین ایمنی در دریا.
۳ – ۱ عبارات مندرج در ضمیمه با معنی ذیل مورد استفاده قرار گرفته‌اند:
۱ – “‌منطقه جستجو و نجات” محلی است با ابعاد تعریف شده که در آن محدوده خدمات جستجو و نجات فراهم آمده است.
۲ – “‌مرکز هماهنگی نجات” واحدی است مسئول جهت بسط مؤثر سازماندهی خدمات جستجو و نجات و هماهنگ نمودن انجام عملیات جستجو و‌نجات در منطقه مربوط به جستجو و نجات.
۳ – “‌مرکز فرعی نجات” یک واحد تحت نظارت مرکز هماهنگی نجات خواهد بود که در جهت تکمیل مرکز اصلی نجات در داخل یک محل تعیین‌شده در یک منطقه جستجو و نجات، ایجاد شده باشد.
۴ – “‌واحد نگهبانی ساحلی” یک واحد مستقر در خشکی چه به صورت ثابت یا سیار خواهد بود، که به منظور انجام نگهبانی در امر ایمنی کشتیها در‌مناطق ساحلی، اختصاص یافته باشد.
۵ – “‌واحد نجات” واحدی است متشکل از افراد آموزش‌دیده و مجهز به وسایل مناسب جهت انجام سریع عملیات جستجو و نجات.
۶ – “‌فرمانده منطقه” فرمانده یک واحد نجات است که برای هماهنگی عملیات جستجو و نجات در داخل محدوده تعیین شده برای نجات، گمارده‌شده باشد.
۷ – “‌هماهنگ‌کننده جستجوی سطح” کشتی خواهد بود علاوه بر واحد جستجو که برای هماهنگی جستجو سطح و عملیات نجات در محدوده‌تعیین شده برای جستجو، تعیین شده باشد.
۸ – “‌مرحله اضطرار” یک عبارت عام می‌باشد که بر حسب موضوع، می‌تواند مرحله نامعلومی، مرحله آماده‌باش یا مرحله اضطرار باشد.
۹ – “‌مرحله نامعلومی” وضعیتی است که در آن تا حدی که به ایمنی یک کشتی و افراد روی آن مربوط می‌گردد، تردید وجود داشته باشد.
۱۰ – “‌مرحله آماده‌باش” وضعیتی است که در آن ترس در مورد ایمنی کشتی و جان افراد روی آن وجود داشته باشد.
۱۱ – “‌مرحله اضطرار” وضعیتی خواهد بود که در آن یک کشتی یا فردی به وسیله خطر جدید و قریب‌الوقوع تهدید و کمک فوری نیاز داشته باشد.
۱۲ – “‌فرود آمدن” در صورتی است که یک هواپیما در روی آب فرود اجباری داشته باشد.
‌فصل ۲
‌سازماندهی
۱ – ۲ ترتیبات مربوط به تأمین و هماهنگی خدمات جستجو و نجات”
۱ – ۱ – ۲ اعضاء می‌بایستی اطمینان حاصل نمایند که ترتیبات لازم برای تأمین خدمات جستجو و نجات کافی برای افراد در حالت اضطرار در دریای‌اطراف ساحل خود، به عمل آورده‌اند.
۲ – ۱ – ۲ اعضاء اطلاعات مربوط به سازمان جستجو و نجات خود و پس از آن تغییرات مهم و موارد ذیل را به دبیر کل منعکس خواهند نمود:
۱ – خدمات ملی جستجو و نجات در دریا.
۲ – موقعیت جغرافیایی مرکز هماهنگی نجات، شماره‌های تلفن و تلکس و حدود مسئولیت‌های خود، و
۳ – واحدهای اصلی جستجو که در اختیار آنان قرار دارد.
۳ – ۱ – ۲ – دبیر کل به نحو مقتضی اطلاعات مندرج در بند ۲ – ۱ – ۲ را به اعضاء منعکس خواهد نمود.
۴ – ۱ – ۲ هر حوزه جستجو و نجات بایستی بنا به توافق حاصله توسط متعاهدین ذیربط، تعیین شود، دبیر کل بایستی در جریان این توافقنامه قرار‌گیرد.
۵ – ۱ – ۲ در صورتی که توافق بر سر ابعاد دقیق حوزه جستجو و نجات توسط متعاهدین ذیربط حاصل نگردیده باشد، این متعاهدین نهایت سعی خود‌را به کار خواهند بست تا بر سر ترتیبات لازم که بر اساس آن هماهنگی همه‌جانبه مطابق با خدمات جستجو و نجات حوزه ایجاد گردد، به توافق برسند.‌چنین ترتیباتی بایستی به دبیر کل منعکس گردد.
۶ – ۱ – ۲ دبیر کل به تمامی متعاهدین این توافقات و ترتیبات مشروحه در بندهای ۴ – ۱ – ۲ و ۵ – ۱ – ۲ را اطلاع خواهد داد.
۷ – ۱ – ۲ تحدید حدود حوزه جستجو و نجات با تحدید حدود مرزهای بین کشورها مرتبط نبوده و نمی‌تواند آن را خدشه‌دار کند.
۸ – ۱ – ۲ متعاهدین بایستی در این که خدمات جستجو و نجات آنها قادر به واکنش سریع به تقاضای اضطرار باشد، اقدام به عمل آورند.
۹ – ۱ – ۲ با دریافت خبر مبنی بر این که فردی در محدوده دریا در حالت اضطرار قرار گرفته و در آن جا یکی از متعاهدین عملیات هماهنگی کلی‌جستجو و نجات را فراهم آورده است، مقامات مسئول کشور مذکور اقدامات فوری نسبت به ارائه امداد به بهترین وجه موجود، به عمل خواهد آورد.
۱۰ – ۱ – ۲ کشورهای متعاهد اطمینان حاصل خواهند نمود تا امداد برای هر فرد در اضطرار در دریا، فراهم آمده باشد. آنان چنین اقدامی را بدون توجه‌به ملیت یا وضعیت چنین فرد یا اوضاع و احوالی که چنین فردی در آن پیدا شده است، به عمل خواهند آورد.
۲ – ۲ هماهنگی تسهیلات جستجو و نجات
۱ – ۲ – ۲ کشورهای متعاهد مقرراتی را برای هماهنگی تسهیلات لازم جهت ایجاد خدمات جستجو و نجات در اطراف سواحل خود، فراهم خواهند‌آورد.
۲ – ۲ – ۲ کشورهای متعاهد یک مکانیزم ملی را جهت هماهنگی کلی خدمات جستجو و نجات برقرار خواهند ساخت.
۳ – ۲ ایجاد مراکز هماهنگی نجات و مراکز فرعی نجات.
۱ – ۳ – ۲ جهت تأمین الزامات بندهای ۱ – ۲ – ۲ و ۲ – ۲ – ۲ کشورهای متعاهد نسبت به ایجاد مراکز هماهنگی نجات جهت خدمات جستجو و‌نجات خود و چنان مراکز فرعی نجات که تشخیص می‌دهند، اقدام به عمل خواهند آورد.
۲ – ۳ – ۲ مقامات ذیصلاح هر کشور عضو حوزه‌ای که مرکز فرعی نجات در آن جا مسئولیت دارد، را تعیین خواهند نمود.
۳ – ۳ – ۲ هر مرکز هماهنگی نجات و مرکز فرعی نجات که مطابق بند ۱ – ۳ – ۲ ایجاد شده باشد، بایستی وسایل کافی جهت دریافت ارتباطات‌اضطرار از طریق ایستگاه رادیویی یا شکل دیگر، در اختیار داشته باشد.
‌چنین مرکز و مرکز فرعی بایستی همچنین وسایل کافی برای ارتباط با واحدهای نجات خود و مراکز هماهنگی نجات یا مراکز فرعی نجات به طور لازم‌در نواحی مجاور، در اختیار داشته باشد.
۴ – ۲ تعیین واحدهای نجات
۱ – ۴ – ۲ کشورهای متعاهد اقدام به تعیین واحدهایی به شکل ذیل خواهند نمود:
۱ – واحدهای نجات، دولت یا سایر سرویسهای دولتی یا شخصی ذیصلاح که در جای مناسب استقرار یافته و تجهیز شده باشند، یا قسمتهایی از آنها، یا
۲ – به عنوان عوامل سازمان جستجو و نجات، دولت یا سرویسهای دولتی یا شخصی ذیصلاح یا قسمتهایی از آنها، که به عنوان تعیین واحدهای‌جستجو مناسب نبوده ، لیکن قادر به شرکت در جستجو و نجات باشند، و وظایف این عوامل را مشخص خواهند نمود.
۵ – ۲ تسهیلات و تجهیزات واحدهای نجات
۱ – ۵ – ۲ هر واحد نجات بایستی با تجهیزات و تسهیلات مقتضی برای امور محوله مجهز شده باشد.
۲ – ۵ – ۲ هر واحد نجات بایستی وسایل سریع و مطمئن ارتباطی با سایر واحدها و عوامل درگیر در چنین عملیاتی را، در اختیار داشته باشد.
۳ – ۵ – ۲ جعبه‌ها یا بسته‌های حاوی تجهیزات بقاء که برای پرتاب به طرف بازماندگان مورد استفاده قرار می‌گیرد بایستی ماهیت کلی محتویات خود را‌که با یک کدرنگ مطابق با بند ۴ – ۵ – ۲ و شاخص چاپی و نشان‌های گویا، تا حدی که این نشانها وجود دارند، داشته باشند.
۴ – ۵ – ۲ مشخصه رنگ محتویات جعبه‌های قابل پرتاب و بسته‌های حاوی تجهیزات نجات بایستی شکل نواری داشته و مطابق با کدهای ذیل‌رنگ‌آمیزی گردند:
۱ – قرمز: وسایل پزشکی و کمکهای اولیه.
۲ – آبی: آب و غذا،
۳ – زرد: پتو و لباسهای حفظ‌کننده.
۴ – سیاه: تجهیزات متفرقه مثل اجاق، تبر، قطب‌نما و وسایل پخت و پز.
۵ – ۵ – ۲ هر گاه وسایل با ماهیت مختلط در یک جعبه یا بسته پرتاب شده باشد، کدرنگ بایستی به طور مختلط مورد استفاده قرار گیرد.
۶ – ۵ – ۲ دستورالعملهای مربوط به استفاده از تجهیزات نجات بایستی در هر جعبه یا بسته قابل پرتاب قرار گرفته باشد، این دستورالعملها بایستی به‌زبان انگلیسی و حداقل دو زبان دیگر، چاپ شده باشد.
‌فصل سوم
‌همکاری
۱ – ۳ همکاری بین کشورهای عضو:
۱ – ۱ – ۳ کشورهای متعاهد سازمان‌های جستجو و نجات خود را هماهنگ نموده و بایستی هر گاه که لازم باشد، سازمانهای جستجو و نجات خود را‌با آن چه متعلق به کشورهای همسایه است، هماهنگ نمایند.
۲ – ۱ – ۳ مگر در صورتی که به شکل دیگری بین کشورهای مربوطه توافق شده باشد یک کشور عضو بایستی با رعایت قوانین، مقررات و اصول‌اساسی قابل اعمال فوراً اجازه دهد تا ورود به سرزمین یا عبور از آبهای سرزمینی آن کشور توسط واحدهای نجات کشورهای متعاهد دیگر فقط به منظور‌جستجو برای وضعیت تصادمات دریایی و نجات زنده‌ماندگان این قبیل تصادمات صورت پذیرد. در چنین صورتی عملیات جستجو و نجات تا آن‌جائی که مقدور باشد توسط مرکز هماهنگی و جستجو و نجات ذیربط کشوری که اجازه ورود داده یا مرجع دیگری که توسط کشور مذکور تعیین شده‌باشد، هماهنگ خواهد گردید.
۳ – ۱ – ۳ مگر در صورتی که به شکل دیگری بین کشورهای ذیربط توافق شده باشد مقامات کشور متعاهدی که تمایل به اجازه به واحدهای نجات‌خود جهت ورود به سرزمین یا عبور از آبهای سرزمینی کشور دیگری را فقط به منظور جستجو و نجات در وضعیت تصادمات دریایی و نجات‌زنده‌ماندگان چنین تصادماتی دارند، یک درخواست ارسالی که در آن جزئیات کامل مأموریت پیش‌بینی شده و نیاز به آن را، به مرکز هماهنگی نجات آن‌کشور متعاهد دیگر، یا مرجعی که توسط آن کشور تعیین شده باشد، شرح خواهد داد.
۴ – ۱ – ۳ مقامات ذیصلاح کشورها بایستی:
۱ – فوراً دریافت چنین درخواستی را تأیید نموده و
۲ – در اولین فرصت در صورت امکان، شرایطی را که بر اساس آن مأموریت پیش‌بینی شده به عهده گرفته خواهد شد را، مشخص نمایند.
۵ – ۱ – ۳ کشورهای متعاهد بایستی توافقنامه‌هایی را با کشورهای همسایه منعقد نموده شرایط مربوط به ورود واحدهای جستجوی یکدیگر به‌سرزمین یا عبور از آبهای سرزمینی خود را تعیین نمایند. این توافقنامه‌ها بایستی همچنین ورود فوری چنین واحدهایی را با حداقل تشریفات ممکنه،‌پیش‌بینی نماید.
۶ – ۱ – ۳ هر کشور متعاهدی بایستی مراکز هماهنگی نجات خود را مجاز نماید تا،
۱ – از سایر مراکز هماهنگی و نجات یک چنین کمکی به انضمام درخواست برای کشتیها، هواپیما، پرسنل یا تجهیزاتی، که ممکن است لازم باشد را،‌بنماید.
۲ – هر مجوز لازم جهت ورود چنین کشتیها، هواپیما، پرسنل یا تجهیزات را به سرزمین یا دریای سرزمین خود، صادر نموده یا
۳ – ترتیبات لازم را با گمرکات مربوطه، اداره مهاجرت یا سایر مقامات به منظور تسریع چنین ورودی، به عمل آورد.
۷ – ۱ – ۳ هر کشور متعاهدی بایستی مراکز هماهنگی نجات خود را مجاز نماید تا در صورت تقاضا، امداد در اختیار سایر مراکز هماهنگی نجات شامل‌امداد به شکل کشتیها، هواپیما، افراد یا تجهیزات، قرار دهد.
۸ – ۱ – ۳ کشورهای متعاهد می‌بایستی نسبت به انعقاد قرارداد جستجو و نجات با کشورهای متعاهد همسایه در مورد ایجاد مراکز تسهیلات، تنظیم‌رویه کار متحدالشکل، اجرای برنامه‌های مشترک آموزشی و مانور، بازرسیهای معمول کانالهای ارتباط بین کشوری، بازدیدهای پرسنل رابط مرکز‌هماهنگی و تبادل جستجو و نجات، اقدام نمایند.
۲ – ۳ هماهنگی با سرویسهای هوانوردی
۱ – ۲ – ۳ – کشورهای متعاهد بایستی اطمینان حاصل نمایند تا نزدیکترین همکاریهای عملی فیمابین سرویسهای هوانوردی و دریایی از نظر مؤثرترین‌و کاراترین خدمات جستجو و نجات در داخل و در نواحی جستجو و نجات خود، ایجاد گردد.
۲ – ۲ – ۳ هر جا که عملی باشد، هر کشور متعاهدی بایستی مراکز هماهنگی جستجو و نجات یا مراکز فرعی نجات ایجاد تا هم جهت مقاصد‌دریانوردی و هم هوانوردی سرویس عرضه نمایند.
۳ – ۲ – ۳ هر گاه مراکز هماهنگی جستجو و نجات یا مراکز فرعی نجات به طور منفک از هم ایجاد شده باشند تا به همان محل سرویس عرضه نمایند.‌کشورهای متعاهد مربوطه بایستی اطمینان حاصل نمایند تا نزدیکترین همکاریهای محلی بین این مراکز با مراکز فرعی، فراهم آمده باشد.
۴ – ۲ – ۳ کشورهای متعاهد بایستی اطمینان حاصل نمایند تا حتی‌المقدور یک رویه مشترک بین واحدهای نجات ایجاد شده برای مقاصد دریانوردی‌و آنهایی که به منظور تأمین مقاصد هوانوردی ایجاد شده‌اند، فراهم آمده باشد.
‌فصل چهارم
‌اقدامات آمادگی
۱ – ۴ الزامات اطلاعات
۱ – ۱ – ۴ هر مرکز هماهنگی نجات و مرکز فرعی نجات بایستی اطلاعات دست اول موجود در رابطه با عملیات جستجو نجات در منطقه خود به‌انضمام اطلاعات موارد ذیل را در اختیار داشته باشد:
۱ – واحدهای جستجو و واحدهای نگهبانی ساحلی.
۲ – سایر منابع عمومی – خصوصی به انضمام تسهیلات حمل و نقل و تأمین سوخت که احتمالاً در عملیات جستجو و نجات می‌تواند کارساز باشد.
۳ – وسایل ارتباطی که در عملیات جستجو و نجات ممکن است به کار گرفته شود.
۴ – اسامی، آدرسهای تلکس و تلگراف، شماره‌های تلفن و تلکس نمایندگیهای کشتیرانی، مقامات کنسولی، سازمانهای بین‌المللی و سایر ارگانها که‌می‌توانند در جهت اخذ اطلاعات حیاتی در مورد کشتی‌ها کمک نماید.
۵ – موقعیت‌های محلی علائم تماس یا هویت خدمات دریایی سیار، ساعات نگهبانی و فرکانسهای تمامی ایستگاه‌های دریایی که احتمالاً برای‌عملیات جستجو و نجات به کار گرفته می‌شوند.
۶ – موقعیت‌ها، علائم تماس یا هویت خدمات سیار دریایی، ساعات نگهبانی و فرکانسهای تمامی ایستگاه‌های رادیویی ساحلی که پیش‌بینی‌های‌هواشناسی و اخطارهای رادیویی منطقه جستجو و نجات پخش می‌کنند.
۷ – موقعیت‌های محلی و ساعات سرویسهای نگهبانی، گوش دادن رادیویی و فرکانسهای حفظ شده.
۸ – اشیایی که ممکن است به جای کشتی شکسته‌های تعیین محل نشده و گزارش شده، اشتباه شوند، و
۹ – موقعیتهای محلهایی که در آن جا تجهیزات قابل پرتاب اورژانس نجات، انبار می‌گردد.
۲ – ۱ – ۴ هر یک از مراکز هماهنگی نجات و مراکز فرعی نجات باید نسبت به اطلاعات مربوط به موقعیت، مسیر، سرعت، علامت تماس یا هویت‌ایستگاه کشتیها در منطقه خود که ممکن است به کشتیها یا افرادی که در دریا دچار اضطرار شده‌اند کمک نمایند، دسترسی فعال داشته باشند. این‌اطلاعات یا باید در مراکز هماهنگی نجات نگاهداری گردند و یا به هنگام لزوم توسط این مراکز قابل اکتساب باشند.
۳ – ۱ – ۴ در هر مرکز هماهنگی نجات و مرکز فرعی نجات یک نقشه در مقیاس وسیع به منظور نمایش و درج اطلاعات مربوط به عملیات جستجو در‌حوزه مربوط به خود، بایستی تعبیه شود.
۲ – ۴ نقشه‌های عملیات یا دستورالعمل‌ها
۱ – ۲ – ۴ هر مرکز هماهنگی نجات و مرکز فرعی نجات بایستی نسبت به تهیه نقشه‌های جامع یا دستورالعمل‌های مربوطه به اجرای عملیات جستجو‌و نجات در منطقه خود اقدام یا آنها را موجود داشته باشد.
۲ – ۲ – ۴ – نقشه‌جات یا دستورالعمل‌ها، تا آنجایی که امکان‌پذیر باشد می‌بایستی ترتیبات مربوط به سرویس‌دهی و سوخت‌گیری مجدد کشتیها،‌هواپیما و وسایط نقلیه به کارگرفته شده برای عملیات جستجو و نجات، به انضمام آنهایی که توسط سایر کشورهای متعاهد آماده شده را، مشخص‌نماید.
۳ – ۲ – ۴ نقشه‌جات یا دستورالعمل‌ها بایستی حاوی اطلاعات جامع در مورد اقداماتی باشد که می‌بایستی به وسیله کسانی که درگیر عملیات جستجو‌و نجات در منطقه هستند انجام گیرد، به انضمام:
۱ – روشی را که بر اساس آن عملیات جستجو و نجات بایستی اجرا شود.
۲ – استفاده از سیستمها و تأسیسات ارتباطی موجود.
۳ – اقدامی که مشترکاً با سایر مراکز هماهنگی نجات یا مراکز فرعی نجات به عنوان اقدام لازم، بایستی صورت پذیرد.
۴ – روشهای هشداردهنده به کشتیها در دریا و هواپیماهای عبوری.
۵ – وظایف و اختیار پرسنل تعیین شده برای عملیات جستجو و نجات
۶ – امکان تأمین مجدد تجهیزاتی که وضعیت هواشناسی یا امثالهم ایجاب می‌کند.
۷ – روشهای جمع‌آوری اطلاعات اساسی مربوط به عملیات جستجو و نجات، نظیر اعلامیه‌های لازم، برای دریانوردان و گزارشات پیش‌بینی‌های هوا،‌و وضعیت سطح آب.
۸ – روشهای دریافت کمک لازم از سایر مراکز هماهنگی نجات یا مراکز فرعی نجات که ممکن است ضروری باشد نظیر کشتیها، هواپیما، پرسنل و‌تجهیزات.
۹ – روشهای کمک‌رسانی کشتیهای نجات یا سایر کشتیها برای قرار ملاقات با کشتیهای در اضطرار، و
۱۰ – روشهای کمک‌رسانی به هواپیمای در حال اضطراری که ناگزیر به فرود جهت رسیدن به شناور سطح آب باشد.
۳ – ۴ آمادگی واحدهای نجات.
۱ – ۳ – ۴ هر واحد نجات تعیین شده بایستی یک حالت آمادگی را که با وظیفه محوله مطابقت نماید، حفظ نموده و واحد هماهنگی نجات یا واحد‌فرعی نجات مربوطه را از حالت آمادگی خود بایستی مطلع نماید.
‌فصل پنجم
‌روشهای عملیاتی
۱ – ۵ اطلاعات در رابطه با فوریت‌ها
۱ – ۱ – ۵ کشورهای متعاهد بایستی اطمینان حاصل نمایند آن قبیل نگهبانیهای رادیویی مستمر که لازم و عملی می‌باشند بر روی فرکانسهای‌بین‌المللی اضطراری حفظ می‌گردد. یک ایستگاه رادیویی در ساحل که هر تقاضای اضطرار یا پیامی را دریافت می‌کند، بایستی”
۱ – فوراً مرکز هماهنگی نجات و مرکز فرعی نجات را مطلع نماید،
۲ – جهت اطلاع به کشتیها از یک فرکانس بین‌المللی اضطرار یا بیشتر یا هر فرکانس لازم دیگر پخش مجدد نماید،
۳ – علائم اخطاری لازم را به صورت اتوماتیک قبل از چنین پخش‌های مجدد، ارسال نماید مگر در صورتی که این کار قبلاً انجام شده باشد، و
۴ – آن دسته از اقدامات بعدی را که مقامات ذیصلاح تصمیم گرفته‌اند معمول نماید.
۲ – ۱ – ۵ هر مرجع یا عامل سازمان جستجو و نجات دلیلی مبنی بر این که یک کشتی در حالت اضطرار است را داشته باشد بایستی در اسرع وقت‌ممکنه تمامی اطلاعات موجود را در اختیار مراکز هماهنگی نجات یا مرکز فرعی نجات، قرار دهد.
۳ – ۱ – ۵ مراکز هماهنگی نجات و مراکز فرعی نجات بایستی فوراً به محض دریافت اطلاعات مربوط به یک کشتی در حالت فوریت، چنین اطلاعاتی‌را ارزیابی نموده، و حالت فوریت را مطابق با بند ۲ – ۵ و مقدار عملیات مورد نیاز، تعیین کند.
۲ – ۵ حالتهای فوری
۱ – ۲ – ۵ برای منظورهای عملیاتی، حالات فوریتی ذیل بایستی مورد شناسایی قرار گیرند:
۱ – حالت نامعلومی.
۱ – ۱ به هنگامی که گزارش شده که یک کشتی برای رسیدن به مقصد دیر کرده است، یا
۲ – ۱ به هنگامی که یک کشتی نتوانسته موقعیت مورد انتظار یا ایمنی کشتی را گزارش کرده باشد.
۲ – حالت آماده‌باش
۱ – ۲ به هنگامی که بعد از فاز تردید، اقدامات جهت ایجاد تماس با کشتی ناکام مانده باشد و سوألات فرستاده شده به سایر منابع مربوطه ناموفق مانده‌باشد، یا
۲ – ۲ هنگامی که اطلاعات واصله حاکی از آن باشد که کارایی عملیاتی یک کشتی تحلیل رفته ولی شدت آن به حدی نیست که احتمال یک وضع‌اضطرار ایجاد شده باشد.
۳ – حالت اضطرار
۱ – ۳ وقتی که اطلاعات مستدل مبنی بر این که یک کشتی یا فردی در یک خطر جدی و قریب‌الوقوع قرار گرفته و نیازمند کمک فوری است دریافت شده باشد، یا
۲ – ۳ وقتی که پیرو یک حالت آماده‌باش، اقدامات ناموفق بیشتری برای برقراری ارتباط با کشتی و سوألات ناموفق بیشتری حاکی از این که کشتی در‌اضطرار است، به وجود آمده باشد.
۳ – ۳ وقتی که اطلاعات به دست آمده حاکی از این باشد که کارایی عملیات یک کشتی تحلیل رفته و این تحلیل به حدی است که وضعیت اضطرار‌احتمال دارد.
۳ – ۵ مراحل کاری برای مراکز هماهنگی نجات و مراکز فرعی نجات در طی حالت فوری.
۱ – ۳ – ۵ با اعلام حالت نامعلومی، مرکز هماهنگی نجات یا مرکز فرعی نجات در صورت مقتضی جهت تعیین ایمنی کشتی بایستی سوألات را آغاز‌نموده یا حالت آماده‌باش اعلام نمایند.
۲ – ۳ – ۵ به محض اعلام حالت آماده‌باش مرکز هماهنگی نجات یا مرکز فرعی نجات در صورت مقتضی، سوألات در مورد کشتی گم شده را گسترش‌داده خدمات جستجو و نجات مربوطه را آماده‌باش داده و همان اقدامی را که شرح آن رفته است تا در پی شرایط حالت فوق‌العاده لازم است معمول‌شود، انجام خواهد داد.
۳ – ۳ – ۵ به محض اعلام حالت اضطرار مرکز هماهنگی نجات، مرکز فرعی نجات به طور معمول می‌بایستی،
۱ – مطابق با ترتیبات مندرج در ۲ – ۴ اقدام نماید.
۲ – در جایی که لازم باشد حد نامعلومی وضع کشتی را تخمین زده و محدوده محلی را که باید جستجو گردد، تعیین کند.
۳ – صاحب کشتی یا نماینده آن را در صورت امکان مطلع نماید، و از اتفاقاتی که در جریان است وی را آگاه سازد.
۴ – مراکز هماهنگی نجات و مراکز فرعی نجات، کمکی که لازم به نظر می‌رسد یا مرتبط با عملیات باشد، اطلاع دهد.
۵ – در مرحله اول تقاضای کمک را از هواپیما، کشتی یا خدمات موجود غیر از سازمان جستجو و نجات بنماید چه بسا به خاطر این که در اغلب‌حالات اضطرار در مناطق اقیانوسی، سایر کشتیهایی که در مجاورت قرار دارند، عوامل بسیار مهم در عملیات جستجو و نجات خواهد بود.
۶ – یک نقشه در مقیاس وسیع را برای اجرای عملیات از اطلاعات موجود ترسیم نموده و این نقشه را جهت رهنمودهای مطابق بندهای ۷ – ۵ و ۸ – ۵‌به اطلاع آنان برساند.
۷ – در صورت لزوم در پی شرایط موجود راهنمایی مندرج در بند ۶ – ۳ – ۳ – ۵ را اصلاح نماید.
۸ – مقامات کنسولی و دیپلماتیک ذیربط یا در صورتی که حادثه یک پناهنده و رانده شده‌ای را در بر گرفته باشد دفتر سازمان بین‌المللی ذیصلاح را،‌مطلع گرداند.
۹ – به نحو مقتضی مقامات تحقیق حادثه را مطلع نموده، و
۱۰ – هر هواپیما، کشتی یا سایر خدمات مشروحه در بند ۵ – ۳ – ۳ – ۵ در مشورت با مقامات تعیین شده مطابق با بند ۷ – ۵ و ۸ – ۵ را به نحو‌مقتضی در جریان این امر که کمک آنان دیگر مورد نیاز نمی‌باشد مطلع نماید.
۴ – ۳ – ۵ آغاز عملیات جستجو و نجات در مورد یک کشتی که موقعیت آن نامعلوم است.
۱ – ۴ – ۳ – ۵ درصورتیکه یک حالت اضطراری در مورد یک کشتی که موقعیت نامعلومی دارد اعلام شده باشد، موارد ذیل باید صورت پذیرد.
۱ – به هنگامی که یک مرکز هماهنگی نجات یا مرکز فرعی نجات از وجود یک حالت اضطرار مطلع شده و از اقدام لازمی که توسط سایر مراکز صورت‌می‌گیرد اطلاعی ندارد، بایستی مسئولیت انجام اقدام مقتضی را به عهده گرفته و با سایر مراکز در همسایگی در راستای تعیین یک مرکز برای به‌عهده‌گیری فوری مسئولیت، مشورت نماید.
۲ – مگر در صورتی که به شکل دیگری بین مراکز مربوطه بر اساس توافقنامه تصمیم گرفته شده باشد. مرکز تعیین شده بایستی مرکز مسئولی باشد که در‌آن محل کشتی برابر آخرین گزارش موقعیت خود را اعلام نموده است.
۳ – بعد از اعلام حالت اضطرار، مرکز هماهنگی عملیات جستجو و نجات بایستی، به طور مقتضی، سایر مراکز ذیربط را از کلیه موقعیت‌های حالت‌اضطراری و تمامی اتفاقات متعاقب آن، مطلع نماید.
۵ – ۳ – ۵ انتقال اطلاعات به کشتیهایی که در مورد آنها حالت اضطرار اعلام شده است.
۱ – ۵ – ۳ – ۵ هر گاه که عملی باشد، مرکز هماهنگی نجات یا مرکز فرعی نجات مسئول عملیات جستجو و نجات مسئول خواهد بود تا کشتی‌ای که‌در مورد وی حالت اضطرار اعلام گردیده در جریان اطلاعات عملیات جستجو و نجات که وی آغاز نموده، قرار دهد.
۴ – ۵ هماهنگی در صورتی که دو کشور یا بیشتر از دو کشور، درگیر آن باشند.
۱ – ۴ – ۵ به هنگامی که اجرای عملیات تمامی منطقه جستجو و نجات مسئولیت بیشتر از یک کشور باشد، هر متعاهدی در صورت تقاضای یک مرکز‌هماهنگی نجات در منطقه، بایستی، مطابق با برنامه‌های عملیاتی یا دستورالعمل‌های مندرج در بند ۲ – ۴، اقدام به عمل آورد.
۵ – ۵ خاتمه یا تعویق عملیات جستجو نجات.
۱ – ۵ – ۵ حالت نامعلومی و حالت آماده‌باش.
۱ – ۱ – ۵ – ۵ وقتی که در طی یک حالت نامعلومی یا یک حالت آماده‌باش یک مرکز هماهنگی نجات یا مرکز فرعی نجات عیناً مطلع گردید که حالت‌اضطرار دیگر وجود ندارد، بایستی به همین طریق هر مرجع یا مرجع یا واحد یا سرویسی را که وی فعال نموده یا اطلاع داده است، در جریان امر قرار‌دهد.
۲ – ۲ – ۵ – ۵ هر گاه در طی یک حالت اضطرار، تصمیم بر این گردیده تا جستجو می‌بایست متوقف گردد، مرکز هماهنگی نجات یا فرعی نجات به‌نحو مقتضی بایستی عملیات جستجو و نجات را معوق گذاشته و به همین ترتیب هر مرجع، واحد یا سرویسی را که فعال نموده یا مطلع ساخته بوده‌است، در جریان امر قرار دهد. اطلاعات دریافت شده بعدی بایستی ارزیابی شده و عملیات جستجو و نجات در صورت ایجاب، از سر گرفته شود.
۳ – ۲ – ۵ – ۵ اگر در طی حالت اضطرار معلوم شده باشد که جستجو ارزشی ندارد مرکز هماهنگی نجات یا مرکز فرعی نجات به نحو مقتضی عملیات‌جستجو و نجات را خاتمه و بدین نحو هر مرجع، واحد یا سرویسی را که فعال نموده یا اطلاع داده است در جریان امر قرار خواهد داد.
۶ – ۵ هماهنگی فعالیتهای جستجو و نجات در صحنه.
۱ – ۶ – ۵ فعالیتهای واحدهای درگیر در عملیات جستجو و نجات، چه واحدهای نجات بوده یا واحدهای کمک‌کننده را تشکیل داده باشد بایستی برای‌تأمین حداکثر نتایج مؤثر، هماهنگ گردند.
۷ – ۵ تعیین فرمانده در صحنه و مسئولیتهای وی.
۱ – ۷ – ۵ به هنگامی که واحدهای نجات آماده به عهده‌گیری عملیات جستجو و نجات می‌باشند، یکی از آنها بایستی در اسرع وقت ممکنه ترجیحاً‌قبل از ورود به منطقه مورد نظر برای جستجو، به عنوان فرمانده در صحنه، تعیین گردد.
۲ – ۷ – ۵ مرکز هماهنگی نجات یا مرکز فرعی نجات ذیربط بایستی یک فرمانده در صحنه، تعیین نماید، در صورتی که این عمل میسر نگردید،‌واحدهای درگیر بر اساس توافق مشترک بایستی یک فرمانده در صحنه تعیین نمایند.
۳ – ۷ – ۵ تا زمانی که یک فرمانده در صحنه تعیین نشده، اولین واحد رسیده در صحنه عمل به طور اتوماتیک بایستی وظایف و مسئولیتهای فرمانده در‌صحنه را، به عهده بگیرد.
۴ – ۷ – ۵ هر گاه که مرکز هماهنگی نجات یا مرکز فرعی نجات مسئولیت محوله را به نحو مقتضی اجرا نکرده باشد، یک فرمانده در صحنه بایستی‌وظایف ذیل را به عهده بگیرد:
۱ – موقعیت احتمالی کشتی مورد جستجو، درصد احتمالی اشتباه در این تعیین موقعیت، و محل جستجو را تعیین کند.
۲ – برای مقاصد ایمنی واحدهای درگیر در عملیات جستجو، ترتیبات لازم برای تفکیک آنها از یکدیگر ایجاد نماید.
۳ – الگوهای جستجو لازم را برای واحدهای شرکت‌کننده در جستجو تأمین نموده و محلهای جستجو را برای واحدها یا یک گروه از این واحدها معین‌نماید.
۴ – واحد مرتبطی را تعیین تا وقتی که موقعیت کشتی تحت جستجو معین شده، امور نجات را تأثیر ببخشد.
۵ – ارتباطات جستجو و نجات در صحنه را هماهنگ نماید.
۵ – ۷ – ۵ یک فرمانده در صحنه نیز در موارد ذیل مسئول خواهد بود:
۱ – گزارشات مرتب را به مرکز هماهنگی نجات یا مرکز فرعی نجات که خدمات جستجو و نجات را هماهنگی می‌کند، ارسال نماید، و
۲ – تعداد و اسامی نجات‌یافتگان را به مرکز هماهنگی نجات و مرکز فرعی نجات که عملیات جستجو و نجات را هماهنگی می‌کند گزارش داده و‌اسامی و مقصد واحدها را با نجات‌یافتگان در آنها، در اختیار قرار داده گزارش دهد که کدامین نجات‌یافته در کدام واحد بوده و در جایی که لازم باشد‌کمک اضافی از مرکز درخواست نماید. مثلاً کمک جهت تخلیه پزشکی نجات‌یافتگان که شدیداً مجروح شده‌اند.
۸ – ۵ تعیین هماهنگ‌کننده جستجو سطح و مسئولیتهای مربوطه وی
۱ – ۸ – ۵ اگر واحد نجات (‌به غیر از کشتیهای جنگی) جهت به عهده گرفتن وظایف یک فرمانده در صحنه موجود نباشد، لیکن یک تعداد از کشتیهای‌تجارتی یا سایر کشتیها در عملیات جستجو و نجات شرکت می‌نمایند، یکی از آنان طبق توافق مشترک بایستی به عنوان هماهنگ‌کننده جستجو سطح،‌تعیین گردد.
۲ – ۸ – ۵ هماهنگ‌کننده جستجو سطح در اسرع وقت ممکنه بایستی انتخاب و ترجیحاً قبل از ورود به محل تعیین شده برای جستجو، باشد.
۳ – ۸ – ۵ هماهنگ‌کننده جستجوی سطح مسئول تمامی وظایف مندرج در بندهای ۴ – ۷ – ۵ و ۵ – ۷ – ۵ تا آن حد که کشتی قادر به اجرای آن‌ها‌است خواهد بود.
۹ – ۵ اقدام اولیه
۱ – ۹ – ۵ هر واحد با دریافت اطلاعات در مورد یک حادثه اضطرار بایستی بی‌درنگ هر گونه اقدامی را که در توان خود دارد جهت کمک به کار بسته یا‌واحدهای دیگر را که می‌توانند کمک کنند آماده‌باش داده و مرکز هماهنگی نجات یا مرکز فرعی نجات را که در محدوده آن، حادثه اتفاق افتاده است‌مطلع نماید.
۱۰ – ۵ محدوده‌های جستجو
۱ – ۱۰ – ۵ محدوده‌های جستجو که مطابق بند ۲ – ۳ – ۳ – ۵ و ۱ – ۴ – ۷ – ۵ یا ۳ – ۸ – ۵ تعیین گردیده می‌تواند در صورت لزوم توسط فرمانده در‌صحنه یا هماهنگ‌کننده جستجو سطح، تغییر یابد که در این صورت بایستی مرکز هماهنگی نجات یا مرکز فرعی نجات را در جریان اقدام خود و دلیلی‌که برای چنین کاری دارد، قرار دهد.
۱۱ – ۵ الگوهای جستجو
۱ – ۱۱ – ۵ الگوهای جستجو که بر اساس بند ۶ – ۳ – ۳ – ۵، ۳ – ۴ – ۷ – ۵، ۳ – ۸ – ۵ تعیین شده می‌تواند در صورت ضروری تشخیص دادن،‌توسط فرمانده در صحنه یا هماهنگ‌کننده جستجو سطح به الگوهای دیگر تغییر پیدا کند، که در این صورت بایستی مرکز هماهنگی نجات یا مرکز فرعی‌نجات را در جریان اقدام خود و دلیلی که برای چنین کاری دارد، قرار دهد.
۱۲ – ۵ جستجو موفقیت‌آمیز
۱ – ۱۲ – ۵ وقتی که جستجو موفقیت‌آمیز شده باشد، فرمانده در صحنه یا هماهنگ‌کننده جستجو سطح بایستی واحدهایی را که به نحو احسن تجهیز‌شده‌اند هدایت کند تا عملیات نجات را انجام داده یا سایر کمکهای لازم را تأمین نماید.
۲ – ۱۲ – ۵ در صورت اقتضاء واحدهای اجراکننده نجات بایستی فرمانده در صحنه یا هماهنگ‌کننده جستجو سطح را از تعداد و اسامی زنده‌ماندگان‌روی عرشه چه تمامی پرسنل نجات یافته باشند و یا این که کمک اضافی لازم باشد، مثل تخلیه‌های پزشکی و مقصد واحدها را، مطلع نماید.
۳ – ۱۲ – ۵ فرمانده در صحنه یا هماهنگ‌کننده جستجو سطح وقتی که جستجو موفقیت‌آمیز باشد، بایستی فوراً مرکز هماهنگی نجات یا مرکز فرعی‌نجات را مطلع نماید.
۱۳ – ۵ جستجو ناموفق
۱ – ۱۳ – ۵ جستجو فقط زمانی بایستی خاتمه یابد که دیگر هیچ امیدی در نجات زنده‌ماندگان نباشد.
۲ – ۱۳ – ۵ مرکز هماهنگی نجات و مرکز فرعی نجات که عملیات جستجو و نجات را هماهنگی می‌کنند، معمولاً مسئول ختم جستجو خواهند بود.
۳ – ۱۳ – ۵ در مناطق دوردست اقیانوسی که تحت مسئولیت مرکز هماهنگی نجات نبوده یا در جایی که مرکز مسئول در وضعیتی نباشد که عملیات‌جستجو و نجات را هماهنگی نماید، فرمانده در صحنه یا هماهنگ‌کننده جستجو سطح می‌تواند مسئولیت ختم جستجو را به عهده بگیرد.
‌فصل هشتم
‌سیستم‌های گزارش کشتی
۱ – ۶ کلیات
۱- ۱ – ۶ اعضاء متعاهد بایستی یک سیستم گزارش کشتی را هر گاه که لازم به نظر رسید که این گزارش عملیات جستجو و نجات را آسان می‌سازد و‌آن را عملی تشخیص دهد، جهت استفاده در هر منطقه جستجو و نجات تحت مسئولیت خود، فراهم آورد.
۲ – ۱ – ۶ متعاهدی که قصد تأسیس سیستم گزارش کشتی را دارند بایستی توصیه‌های سازمان را مد نظر قرار دهند.
۳ – ۱ – ۶ سیستم گزارش کشتی بایستی اطلاعات جدید را در مورد جابجایی کشتیها در صورت یک حادثه اضطرار، فراهم آورد تا:
۱ – فاصله زمان از بین رفتن تماس با یک کشتی و آغاز عملیات جستجو و نجات در صورتی که هیچ علامت اضطرار دریافت نشده باشد، کاهش دهد.
۲ – تعیین سریع کشتیهایی را که ممکن است با خبر نموده تا ارائه کمک نمایند، میسر گرداند.
۳ – کار ترسیم یک منطقه جستجو با ابعاد محدود را در صورتی که موقعیت یک کشتی در اضطرار معلوم نبوده یا محقق نباشد میسر گرداند، و
۴ – کار کمک‌رسانی فوری پزشکی یا راهنمایی کشتیها را که فاقد یک پزشک در روی آنها است، تسهیل بخشد.
۲ – ۶ الزامات عملیاتی
۱ – ۲ – ۶ به منظور دستیابی به اهداف مشروحه در بند ۳ – ۱ – ۶ سیستم گزارش کشتی بایستی الزامات عملیاتی ذیل را تأمین نماید.
۱ – تدارک اطلاعات متضمن نقشه‌های دریانوردی و گزارشهای موقعیتی که پیش‌بینی موقعیت‌های آتی کشتیهای شرکت‌کننده را امکان‌پذیر می‌نماید.
۲ – نگهداری نقشه و موقعیت کشتیرانی.
۳ – دریافت گزارشات در فاصله زمانی لازم از کشتیهای شرکت‌کننده.
۴ – ساده‌سازی سیستم طراحی و عملیات، و
۵ – استفاده از فورمات استاندارد گزارش کشتی که به طور بین‌المللی توافق شده باشد و مراحل کار استانداردی را که به طور بین‌المللی مورد توافق قرار‌گرفته باشد، تأمین نماید.
۳ – ۶ انواع گزارشات
۱ – ۳ – ۶ یک سیستم گزارش کشتی بایستی گزارشات ذیل را در خود جای داده باشد:
۱ – نقشه دریانوردی، با ذکر اسامی، علام تماس یا هویت ایستگاه کشتی، تاریخ و زمان ترک (‌به وقت گرینویچ) جزئیات نقطه ترک کشتی، بندر بعدی‌ورود کشتی، مسیر مورد نظر، سرعت و تاریخ و زمان ورود مورد نظر (‌به وقت گرینویچ) تغییرات مهم بایستی در اسرع وقت گزارش شود.
۲ – گزارش موقعیت با ذکر نام علامت تماس یا هویت ایستگاه کشتی، تاریخ و زمان ورود به مقصد یا ترک محل تحت پوشش (‌به وقت گرنویچ).
۴ – ۶ استفاده از سیستمها
۱ – ۴ – ۶ اعضاء بایستی تمامی کشتیها را تشویق نمایند تا موقعیت‌های خود را به هنگام سفر در مناطقی که ترتیبات لازم انجام شده تا اطلاعات در‌مورد موقعیت‌ها به منظور جستجو و نجات جمع‌آوری گردد، گزارش نمایند.
۲ – ۴ – ۶ اعضایی که اطلاعات را در مورد موقعیت کشتیها ثبت می‌کنند بایستی تا آن جایی که عملی باشد چنین اطلاعاتی را در صورت درخواست آن‌به منظور جستجو و نجات، به سایر کشورها ارائه دهند.
‌قانون فوق مشتمل بر ماده واحده و متن کنوانسیون در جلسه روز چهارشنبه بیست و یکم اردیبهشت ماه یک هزار و سیصد و هفتاد و سه مجلس‌شورای اسلامی تصویب و در تاریخ ۱۳۷۳,۲.۲۸ به تأیید شورای نگهبان رسیده است
.