۷ مرداد۱۴۰۴-کانون حقوق بشر ایران
کانون حقوق بشر ایران – سه‌شنبه ۷ مرداد ۱۴۰۴ – ارغوان فلاحی، زندانی سیاسی ۲۴ ساله، پس از تحمل شش ماه بازداشت در سلول‌های انفرادی و قرار گرفتن تحت شدیدترین بازجویی‌ها و شکنجه‌های روانی و جسمی، به مکانی نامعلوم منتقل شده است. بی‌خبری مطلق از وضعیت وی، نگرانی‌های جدی در مورد سلامت و جان این زندانی را در میان خانواده و نهادهای حقوق بشری افزایش داده است.
ارغوان فلاحی در تاریخ ۶ بهمن ۱۴۰۳ در تهران و به اتهام «فعالیت تبلیغی علیه نظام» و «هواداری از مجاهدین خلق» بازداشت شد. از زمان بازداشت، او تحت نظارت نیروهای اطلاعات سپاه در بند ۲۴۱ زندان اوین، در حبس انفرادی و بازجویی قرار داشت.
انتقال به فشافویه و سپس مکان نامعلوم
پس از تخلیه بخش‌هایی از زندان اوین در پی حوادث امنیتی و ناآرامی‌های ماه‌های اخیر، ارغوان فلاحی ابتدا به سلول‌های انفرادی زندان فشافویه (تهران بزرگ) منتقل شد. با این حال، بنابر منابع آگاه، وی چندی پیش بدون اطلاع خانواده یا وکیل مدافع، از فشافویه به مکانی نامعلوم منتقل گردیده است.
این جابجایی ناگهانی بدون هرگونه اطلاع‌رسانی رسمی، در حالی انجام شده که مقامات امنیتی بارها در موارد مشابه از «ناپدیدسازی قهری» برای اعمال فشار روانی بر زندانیان و خانواده‌های آنان استفاده کرده‌اند.
خطر جدی برای سلامت جسمی
براساس اطلاعات منابع نزدیک به خانواده فلاحی، وی از یک بیماری مزمن رنج می‌برد و در تمام مدت بازداشت، از دسترسی به دارو و مراقبت‌های پزشکی محروم بوده است. بی‌توجهی نهادهای امنیتی به وضعیت جسمی این زندانی سیاسی، جان او را با خطر جدی مواجه کرده است.
محرومیت از درمان در طول حبس، به‌ویژه در سلول‌های انفرادی، نه‌تنها نقض آشکار حقوق بشر محسوب می‌شود بلکه مصداق شکنجه غیرمستقیم و رفتار غیرانسانی است. ماده ۲۵ اعلامیه جهانی حقوق بشر و همچنین اصول نلسون ماندلا (قوانین استاندارد رفتار با زندانیان سازمان ملل) به صراحت تأکید می‌کنند که هر زندانی، بدون تبعیض، حق برخورداری از مراقبت‌های بهداشتی را دارد.
ادامه فشار و بی‌خبری؛ ابزار جنگ روانی
در طی شش ماه گذشته، خانواده ارغوان فلاحی هیچ اطلاعاتی درباره روند رسیدگی قضایی، محل نگهداری یا اتهامات رسمی علیه او دریافت نکرده‌اند. پیگیری‌های مداوم خانواده برای دیدار با وی یا کسب اطلاع از وضعیتش بی‌نتیجه مانده است.
نهادهای امنیتی نه‌تنها از پاسخگویی امتناع می‌کنند، بلکه با تهدید و اعمال فشار، خانواده فلاحی را در وضعیت بی‌خبری مطلق نگه داشته‌اند. این رویه، که بارها در مورد دیگر زندانیان سیاسی نیز به کار رفته، ابزاری روانی برای تحمیل فشار بیشتر به خانواده‌ها و ساکت کردن اعتراضات است.
